2.5.24 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΝΕΟΥ ΣΙΔΗΡΟΧΩΡΙΟΥ
ΔΗΜΟΤΙΚΟ-ΓΗΠΕΔΟ-ΝΕΟΥ-ΣΙΔΗΡΟΧΩΡΙΟΥΣτο χώρο αυτό θέλουμε να παρακαλέσουμε τους φίλους του Ιδρύματος να αποστέλλουν τις επιστολές τους αναφορικά με τις αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων μας στην Ανατολική Θράκη. Κάποιες πληροφορίες, μικρές ίσως, αλλά χρήσιμες, για τον τόπο καταγωγής τους και τον τόπο εγκατάστασής τους στην Ελλάδα. Αυτή η πρόσκληση απευθύνεται καταρχήν στις υποψήφιες και στις δικαιούχους του βοηθήματος και σε όσους θα ήθελαν να μοιραστούν μαζί μας σκέψεις, μνήμες και μαρτυρίες από την περιοχή της Ανατολικής Θράκης.
ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΔΗΜ. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
ΙΔΡΥΤΟΥ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης Αντώνιος Μακρυγιάννης του Δημητρίου και της Αικατερίνης γεννήθηκε στο χωριό Γραβούνα της επαρχίας Ηράκλειας της Ανατολικής Θράκης το 1890. Χειροτονήθηκε Διάκονος την 14/9/1908 από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Γερβάσιο στον Ι.Ν Τιμίου Προδρόμου στο Ζιντζί – δερέ Καισαρίας. Εκεί υπηρέτησε 5 χρόνια και μετατέθηκε στην Κων/πόλη στις αρχές του 1913, όπου υπηρέτησε ως Διάκονος στον Ι.Ν Αγ.Δημητρίου Μπαλατά για 8 μήνες.
Ήρθε στην Αθήνα στις αρχές Σεπτεμβρίου 1913 και γράφτηκε στον κατάλογο κληρικών της Αρχιεπισκοπής Αθηνών ως Διάκονος και υπηρέτησε σε διάφορες Ενορίες ως την 15/9/1936. Γράφτηκε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών την 16/3/1920 και αποφοίτησε το 1925. Το 1926 ίδρυσε το «Νέον Εκπαιδευτήριον Αμαρουσίου», στο οποίο άρχισαν να φοιτούν δωρεάν τα ορφανά του ορφανοτροφείου που ίδρυσε στον ίδιο χώρο ο Σύλλογος Αθηναίων «Η Αγάπη» και την εποπτεία του είχε ο ίδιος προσφέροντας τις υπηρεσίες του και τις γνώσεις του αφιλοκερδώς.
Την 16/9/1936 μετατέθηκε με άδεια της Αρχιεπισκοπής Αθηνών στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, όπου και υπηρέτησε σε διάφορες Ενορίες της Αφρικής μέχρι τα μέσα του 1956 οπότε επανήλθε στην Αθήνα. Στην Αφρική χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και αργότερα αναγορεύτηκε Αρχιμανδρίτης.
Με την επάνοδό του στην Αθήνα διορίστηκε στον Ι.Ν Αγίου Ευθυμίου (Κυψέλη) και υπηρέτησε και στο ορφανοτροφείο Βουλιαγμένης. Την 26/1/1959 μετατέθηκε στον Ι.Ν Μεταμορφώσεως Σωτήρος Αλσουπόλεως Καλογραίζας και την 19/3/1959 στον Ι.Ν Αγίας Μαρκέλλας Βοτανικού, όπου υπηρέτησε μέχρι 8/2/1962 που συνταξιοδοτήθηκε.
Πέθανε την 14/4/1964 αφού φρόντισε με την δημόσια διαθήκη του να μετουσιώσει την αγάπη του για την Πατρίδα και τα νέα παιδιά στο ομώνυμο ίδρυμα το οποίο ευχόμαστε να διατηρεί αιώνια την μνήμη του με το θεάρεστο κοινωνικό έργο που επιτελεί.
Κ.Βαρβάτος – Πρόεδρος του Μακρυγιάννειου Ιδρύματος
ΤΟ ΣΑΜΜΑΚΟΒΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Το «Μικρόν Σαμμακόβιον» σε αντιδιαστολή με το Σαμμάκοβο της Βουλγαρίας, ήταν ένα πλούσιο και όμορφο κεφαλοχώρι χτισμένο στο κέντρο της οροσειράς του Μικρού Αίμου (όρη της Στράντζας), σε υψόμετρο 1000 μέτρα και είχε 5000 περίπου κατοίκους. Η ίδρυση και η ακμή του Σαμμακοβίου οφείλεται στην εκμετάλλευση του σιδηρομεταλλεύματος, που κατέβαζε ο ποταμός Θολοπόταμος δίπλα στο χωριό και ανακαλύφθηκε από 17 εργάτες από τα σιδηρομεταλλεία της Αυστροουγγαρίας και έστησαν τα πρώτα μεταλλεία. Στα μέσα του 17ου αιώνα το Σαμμακόβι έζησε τη χρυσή εποχή του χάρις και στα προνόμια που παραχώρησαν στους κατοίκους του οι Οθωμανοί Σουλτάνοι.
Η παρακμή των μεταλλείων άρχισε με την κρατικοποίησή τους και τον διορισμό ανίκανων διοικητών από την Υψηλή Πύλη. Έτσι, οι κάτοικοι στράφηκαν στην παραγωγή κάρβουνου μια και η περιοχή είχε απέραντα δάση.
Στην αρχή του 20ου αιώνα εξελίσσεται στην περιοχή έντονος Θρακικός Αγώνας (όπως ο αντίστοιχος Μακεδονικός Αγώνας). Οι προύχοντες της περιοχής χρηματοδοτούν αντάρτικα σώματα για την αντιμετώπιση της θηριωδίας των Βούλγαρων Κομιτατζήδων με την καθοδήγηση Ελλήνων στρατιωτικών από την Ελλάδα, όπως ο Στυλλιανός Γονατάς και ο Γεώργιος Κονδύλης.
Με τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο η Ανατολική Θράκη καταλαμβάνεται από τη Βουλγαρία αλλά με τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο επανέρχεται στους Οθωμανούς. Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Νεοτουρκική Κυβέρνηση ξεκινά αγώνα εξόντωσης των μη Μουσουλμανικών πληθυσμών. Η Σαμμακοβίτες εκπατρίζονται την 5/9/1915 προς την Ηράκλεια, την Τυρολόη και την απέναντι Μικρασιατική Ακτή. Τότε εκτελέστηκαν στο Σαμμακόβι 19 πατριώτες κατηγορούμενοι από τον υποδιοικητή Χαμντή για το φόνο του γιου του Νομάρχη Αδριανούπολης Χατζή Αντήλ και για συνωμοτική δράση.
Το 1919 με την λήξη του Πολέμου και την ήττα των Νεοτούρκων οι Σαμμακοβίτες ξαναγύρισαν στην αγαπημένη τους πατρίδα αποδεκατισμένοι από την τρίχρονη εξορία. Το 1920 μπήκε ο Ελληνικός Στρατός στο Σαμμακόβι, όπως και σε όλη την Ανατ. Θράκη. Με την Μικρασιατική Καταστροφή, τον Αύγουστο του 1922 και τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923, η Ανατολική Θράκη παραχωρήθηκε στη Τουρκία και έγινε ανταλλαγή πληθυσμών.
Οι Σαμμακοβίτες με πλοία και με αμάξια πήραν για δεύτερη φορά το δρόμο της προσφυγιάς. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν στην τοποθεσία Τζαμπάζ Τσιφλίκ, 12 χλμ νότια της Κομοτηνής. Άλλοι Σαμμακοβίτες εγκαταστάθηκαν στην Αγία Παρασκευή Δράμας, στον Μικρόκαμπο Κιλκίς, στο Μανδράκι και στη Μακρυνίτσα Σερρών, στον Κεχρόκαμπο Καβάλας και σε άλλα μέρη.
Το νέο χωριό στην Κομοτηνή ονομάστηκε αρχικά «Σχοινιά», γιατί οι πρώτοι πρόσφυγες έμεναν σε σκηνές, μέχρι να χτιστούν τα σπίτια του εποικισμού. Το 1972 μετονομάστηκε σε Νέο Σιδηροχώρι για να θυμίζει το ελληνικό όνομα της παλιά τους πατρίδας.
Κων/νος Βαρβάτος π. Δήμαρχος Ν. Σιδηροχωρίου
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΙΩΑΚΕΙΜ ΔΕΛΛΙΟ
Έφυγε πλήρης ημερών το πρωί της Παρασκευής 13/6/2014 για το τελευταίο ταξίδι του ο Ιωακείμ Δέλλιος, μεγάλος ευεργέτης του Ι.Ν Αγίου Θεόδωρου του Στρατηλάτη Νέου Σιδηροχωρίου και επίτιμος Δημότης της πρώην Κοινότητας και τέως Δήμου Ν.Σιδηροχωρίου και νυν Δήμου Κομοτηνής.
Κηδεύτηκε το απόγευμα της Κυριακής στην Θεσ/νίκη και αρκετοί Σιδηροχωρίτες παραβρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία που έγινε στην Μητρόπολη Θεσ/νίκης.
Είναι πολλές οι μνήμες που χάραξε η παρουσία του, το ενδιαφέρον του και η αγάπη του για την πρόοδο του χωριού μας, όχι μόνο στη δική μου ψυχή αλλά και όλων των Σιδηροχωριτών.
Η προσφορά του στο Σιδηροχώρι ξεκίνησε από το 1974 ως συνέχεια της προσπάθειας της θείας του Βαλεντίνης Ιωακείμ Πατσικόζογλου και άλλων δωρητών για την ενίσχυση της Ιεράς Μητρόπολης Μαρωνείας και Κομοτηνής προκειμένου να ανεγερθεί ο Ιερός Ναός του Αγίου Θεόδωρου του Στρατηλάτη στο Ν. Σιδηροχώρι.
Το όνειρο έγινε πραγματικότητα την 4/9/1988 οπότε εγκαινιάσθηκε ο Ναός από τον αείμνηστο Μητροπολίτη μας, Δαμασκηνό, ο οποίος απένειμε στον Ιωακείμ Δέλλιο και την σύζυγό του Δέσποινα το χρυσό μετάλλιο του Καθεδρικού Ναού του Ευαγγελισμού της Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής.
Επίσης από την Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ι.Ν Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη ανακηρύχτηκαν μεγάλοι ευεργέτες του Ναού, όπως και η θεία του Βαλεντίνη και τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε μαρμάρινη πλάκα στην εμπρόσθια όψη του Ναού.
Από την Κοινότητα Ν. Σιδηροχωρίου είχε ήδη ανακηρυχθεί επίτιμος Δημότης ο ίδιος και η σύζυγός του την 5/9/1987 κατά την συνάντηση Σιδηροχωριτών.
Από τότε η παρουσία του ήταν συχνή στο Νέο Σιδηροχώρι και συνέβαλλε όπου μπορούσε εξ ιδίων αλλά και με τις γνωριμίες του στην πρόοδο και την πολιτιστική ανέλιξη του χωριού.
Έδινε απλόχερα την αγάπη του σε όλους αλλά και εισέπραττε την αγάπη των συμπατριωτών του. Να σημειώσουμε ότι οι δωρεές του δεν περιορίζονταν μόνο στο Ν.Σιδηροχώρι αλλά και στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, τόπο καταγωγής του πατέρα του.
Έζησε μια γεμάτη ζωή και ευτύχησε να δει τις δύο κόρες του να δημιουργούν οικογένειες και χάρηκε τα πολλά του εγγόνια.
Για μένα ήταν τιμή ότι δέχτηκε με τη σύζυγό του να με στεφανώσουν και να συσφίξουμε τις σχέσεις μας και με συγγενικούς δεσμούς.
Εύχομαι ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του και η μνήμη του να μείνει αιώνια.
Στην οικογένειά του εύχομαι θερμά συλλυπητήρια και να είναι καλά να τον θυμούνται.
Κώστας Βαρβάτος
π. Δήμαρχος Ν. Σιδηροχωρίου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΑΝΤ. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
Ο ιεροδιάκονος Αντώνιος Δημ. Μακρυγιάννης ως ιεροδιδάσκαλος ίδρυσε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο στο Μαρούσι που άρχισε να λειτουργεί το σχολικό έτος 1926-27.
Παράλληλα διεύθυνε αμισθί και το ορφανοτροφείο του Συλλόγου Αθηναίων «Η Αγάπη», που λειτούργησε στο Μαρούσι και φιλοξενούσε ορφανά παιδιά θυμάτων πολέμου. Στα παιδιά αυτά με έξοδα του Συλλόγου προσφερόταν δωρεάν στέγαση, σίτιση και εκπαίδευση, στο εκπαιδευτήριο του Αντ. Μακρυγιάννη, καθώς και εκμάθηση τεχνών.
εικ.1
Το Νέον εν Αμαρουσίω Ελληνικόν Εκπαιδευτήριον μετ’ Οικοτροφείου Ιεροδιακόνου Αντ. Δημ. Μακρυγιάννη
εικ.2
Ενθύμιο της 4ης τάξης του σχολικού έτους 1934-35 του ιδιωτικού σχολείου του Αντ. Δημ. Μακρυγιάννη (φωτογραφία του μαθητή Κων/νου Πιάμη την 15-5-1934 με τους συμμαθητές του και τη δασκάλα του Σοφία Κοπανίδου και τον Ιεροδιάκονο Αντ. Μακρυγιάννη)
εικ.3
Ενθύμιο του εκπαιδευτηρίου του Αντ. Δημ. Μακρυγιάννη
εικ.4
Ο ιεροδιάκονο Αντ. Δημ. Μακρυγιάννης με παιδιά του ορφανοτροφείου και μαθητές του.
ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΔΗΜ. ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
ΩΣ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΤΗΝ 16/09/1908
ΣΤΟ ΖΙΝΤΖΙΔΕΡΕ ( ΦΛΑΒΙΑΝΑ) ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΚΑΠΑΔΟΚΙΑΣ
ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ:
Ο εκ Γραβούνης, κωμοπόλεως της επαρχίας Ηρακλείας, καταγόμενος Αντώνιος Μακρυγιάννης, καταταχθείς ως μαθητής εις την καθ΄ημάς Ιερατικήν Σχολήν, εχειροτονήθη υφ’ημών, τη επικλήσει του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος, διάκονος τη 14η 7/βρίου 1908 εν τω Ιερώ Ναώ του Τιμίου Προδρόμου.
Εις πίστωσιν δίδοται εις χείρας του το παρόν.
Ζιντζιδερε τη 16 7/βρίου 1908
Ο Καισαρείας Γερβάσιος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ
Η φωτογραφία δείχνει τον Διάκονο Αντώνιο Μακρυγιάννη και μέλη του Συλλόγου της «ΑΓΑΠΗΣ» κατά τον γενόμενον έρανον την 15/06/1924 υπέρ των ορφανών της Βουλιαγμένης κατά την εορτήν του Καθολικού της Μονής Πεντέλης.
Η φωτογραφία απεικονίζει τον Διάκονο Αντώνιο Μακρυγιάννη στις αρχές του 1920 ως τελειόφοιτο φοιτητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Μετά την αποφοίτησή του από την Θεολογική Σχολή μετεγγράφη στη Νομική Σχολή του ίδιου Πανεπιστημίου την 15/03/1920.
ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΖΙΝΤΖΙΔΕΡΕ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ
Το Ζιντζίδερε ή Φλαβιανά είναι κωμόπολη που απέχει 15χλμ από την Καισάρεια με αξιόλογη Ελληνική Κοινότητα μέχρι το 1922. Κοντά στ Φλαβιανά βρισκόταν η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στην οποία είχε έδρα ο Μητροπολίτης Καισαρείας. Στις 29 Αυγούστου γινόταν στη Μονή μεγάλο χριστιανικό πανηγύρι. Στη Μονή στεγαζόταν και η Ιερατική Σχολή των Φλαβιανών, μοναδική σε ολόκληρη την Μικρασία. Η Ιερατική Σχολή Καισαρείας αναγκάστηκε να διακόψει για οικονομικούς λόγους τη λειτουργία της, αλλά χάρη στον θερμό πατριώτη Θεόδωρο Ροδοκανάκη, πλούσιο Χιώτη έμπορο της Μασσαλίας, λειτούργησε χωρίς πρόβλημα από το 1882 έως το 1916 μετονομασμένη σε «Ροδοκανάκειο Ιερατική Σχολή».
Από αυτή την Σχολήν αποφοίτησε την 16/09/1908 ως Διάκονος ο Αντώνιος Μακρυγιάννης σύμφωνα με τη βεβαίωση του Μητροπολίτη Καισαρείας Γερβάσιου Σαρασίτη, πρώην Διευθυντή της Σχολής από την Αργυρούπολη του Πόντου.
ΧΡΥΣΗ ΙΩΑΚΕΙΜ – ΔΕΛΛΙΟΥ
ΙΔΡΥΤΡΙΑ – Δ/ΝΤΡΙΑ ΙΩΑΚΕΙΜΕΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Η Σιδηροχωρίτισσα Χρυσή Ιωακείμ σπούδασε δασκάλα στα περίφημα Ζαρίφεια Διδασκαλεία της Φιλιππούπολης.
Πρωτοδιορίστηκε το 1907 στη Βιζύη διευθύντρια στο εκεί Παρθεναγωγείο. Τα έτη 1910-1913 διηύθυνε το ημιγυμνάσιο Σουφλίου. Το 1913 την βρήκε διευθύντρια στο Παρθεναγωγείο Κορυτσάς. Κατά την επανάσταση των Ελλήνων κατοίκων της περιοχής κατά της υπαγωγής της περιοχής στην Αλβανία, που αποφάσισαν οι Σύμμαχοι, κατόρθωσε να διαφύγει στη Θεσσαλονίκη με κίνδυνο της ζωής της μέσω της λίμνης Οχρίδας.
Στη Θεσσαλονίκη το 1914 ίδρυσε ιδιωτικό δημοτικό σχολείο με 17 μαθητές και μέχρι τέλος του χρόνου έγιναν 120, ενώ την επόμενη χρονιά έφτασαν τους 350 μαθητές. Στο σχολείο έδωσε το όνομα του πατέρα της, Ιωακείμ. Το 1922 προστέθηκε και γυμνάσιο Θηλέων. Έτσι, πρωτολειτούργησε το Ιωακείμειο Λύκειο, που στεγάστηκε αρχικά στην Οδό Αγίας Τριάδος, απέναντι από την Εκκλησία.
Μετά την Κατοχή το Ιωακείμειο Λύκειο μεταφέρθηκε στην οδό Μάρκου Μπότσαρη 9, σε ιδιόκτητο κτίριο, και λειτούργησε με νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο, έως το 1978, οπότε έπαψε να λειτουργεί.
Όπως μας πληροφόρησε ο γιος της Ιωακείμ Δέλλιος (μεγάλος ευεργέτης μαζί με τη σύζυγό του Δέσποινα του Ιερού Ναού Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτη Νέου Σιδηροχωρίου) η διδασκάλισσα Χρυσή Ιωακείμ εμφορούμενη από εθνικό παλμό και ζήλο συνεισέφερε όλες της τις δυνάμεις για την πνευματική ανόρθωση των σκλαβωμένων και αργότερα απελευθερωμένων περιοχών. Έτσι, δούλεψε ως δασκάλα στη Βιζύη και στο Σουφλί συμμετέχοντας ενεργά στο Θρακομακεδονικό Αγώνα κατά των Βουλγάρων της περιοχής. Ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό ως εθελόντρια αδελφή νοσοκόμα στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13 μέχρι την Κορυτσά, όπου συνέχισε το διδασκαλικό της έργο και κατέληξε στη Θεσσαλονίκη για να ιδρύσει το Ιωακείμειο Λύκειο το 1914. Ήταν το πρώτο Ελληνικό Σχολείο στη Θεσσαλονίκη, όπου λειτουργούσαν ήδη ξένα σχολεία, ιδιαίτερα γαλλικά, όπου η διδασκαλία συγκάλυπτε και την προπαγάνδα εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Εθνικού Φρονήματος. Ονόμασε Ιωακείμειο το σχολείο προς τιμήν του πατέρα της Ιωακείμ Ιωακείμ, ο οποίο συμμετείχε ενεργά στο Θρακομακεδονικό Αγώνα στο Σαμμάκοβο της Θράκης και δολοφονήθηκε από Τούρκους απαγωγείς το 1018 υπό άγνωστες συνθήκες.
Επί πενήντα έτη το Ιωακείμειο Λύκειο και τα 4-5 παραρτήματά του στεγάζονταν σε μισθωμένα κτίρια στη Θεσσαλονίκη και πρόσφερε ανεκτίμητο εκπαιδευτικό, εθνικό και πολιτιστικό έργο στην ραγδαία ανελισσόμενη ελληνική κοινωνία της ελεύθερης Θεσσαλονίκης (1914-1965)
Το Σεπτέμβριο του 1965 με συγκίνηση και περηφάνια εγκαινιάστηκε το νέο ιδιόκτητο Διδακτήριο του Ιωακείμειου Λυκείου στη συμβολή των οδών Β. Όλγας και
Μ. Μπότσαρη.
Σημαντικό ρόλο και συμπαράσταση είχε στη δ/νση του σχολείου από το γιο της Ιωακείμ Δέλλιο, που, αν και γιατρός, φρόντιζε να βρίσκεται δίπλα της αρωγός και πολύτιμος συνεργάτης για την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου.
Την 15η Δεκεμβρίου του 1971 η Χρυσή Ιωακείμ Δέλλιου αποδήμησε εις Κύριον αφήνοντας το σχολείο της σε πλήρη λειτουργική ακμή.
Μετά το θάνατο της Χρυσής Ιωακείμ Δέλλιου το Ιωακείμειο Λύκειο συνέχισε τη λειτουργία του υπό την επίβλεψη του υιού της Ιωακείμ Δέλλιου και της συζύγου του Δέσποινας Δέλλιου, μέχρι το θέρος του 1979 και αφού στο μεταξύ το σύνολο του εκπαιδευτικού προσωπικού διορίστηκε στο Δημόσιο.
Έτσι ολοκλήρωσε τον εκπαιδευτικό του κύκλο το Ιωακείμειο Λύκειο που φώτισε τις ψυχές χιλιάδων Ελληνόπουλων με τις αξίες της ελληνικής εθνικής ταυτότητας και της ορθόδοξης πίστης μας.
Η αδελφή της Χρυσής η κ. Βαλεντίνη επισκέφθηκε το Ν. Σιδηροχώρι Κομοτηνής, τόπο εγκατάστασης των συμπατριωτών τους Σαμμακοβιτών και συνέβαλε οικονομικά από τους πρώτους στην έναρξη της ανέγερσης του περικαλλούς Ναού του Αγίου Θεόδωρου Στρατηλάτη (μαζί με τον άλλο συμπατριώτη Κων/νο Γκαγκίδη).
Την προσπάθεια ολοκλήρωσης του Ναού συνέχισε ο γιος της Χρυσής, Ιωακείμ Δέλλιος με τη σύζυγό του Δέσποινα, που τιμήθηκαν από την Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής ως Μεγάλοι Ευεργέτες και Κτήτορες του Ναού και από την τότε Κοινότητα Νέου Σιδηροχωρίου ως επίτιμοι Δημότες.
Κομοτηνή 24/11/2019
Κων/νος Βαρβάτος
π. Δήμαρχος Νέου Σιδηροχωρίου